Τι κι αν παίζει καλή μπάλα; Τι κι αν κλείνεις τον αντίπαλο στα καρέ του καθ' όλη τη διάρκεια του ματς; Τι κι αν έχεις την κατοχή της μπάλας; Τι κι αν δημιουργείς αμέτρητες ευκαιρίες; Αν δεν έχεις την ουσία, δεν κερδίζεις. Κι αν δεν κερδίζεις, δεν πας ψηλά. Ήταν σε πολύ μεγάλο βαθμό αδιανόητα όσα συνέβησαν το Σάββατο στου Ρέντη. Ένας Παναιγειρατικός εξαιρετικά στημένος, με εκρηκτικό ρυθμό που τον έφερε αμέτρητες φορές στην περιοχή των αντιπάλων, αλλά ένας Παναιγειρατικός χωρίς έστω μία σοβαρή τελική προσπάθεια.
Έπρεπε να φτάσουμε στο τελευταίο δευτερόλεπτο της αναμέτρησης για να στείλουν οι μελανόλευκοι την μπάλα στα δίχτυα και να έρθει η λύτρωση. Όταν πετυχαίνεις γκολ με το σφύριγμα της λήξης και μάλιστα σκόρερ είναι ο κεντρικός σου αμυντικός αυτό δείχνει πως υπάρχει ανικανότητα στην επιθετική γραμμή της ομάδας σου. Αν όντως θες να λέγεσαι στράικερ και αξίζεις να παίζεις σε αυτή τη θέση, δεν είναι δυνατόν να μη διαθέτεις ψύχραιμο τελείωμα σε τόσο κρίσιμες φάσεις σε τετ-α-τετ με τον αντίπαλο πορτιέρο.
Το βραβείο του μοιραίου ποδοσφαιριστή της αναμέτρησης απέναντι στους νεοφώτιστους ανήκει δικαιωματικά στον Λουκά Λαζαρίδη. Μπορεί ο Lazman να ξεκίνησε με όρεξη, πιέζοντας ψηλά τους αντίπαλους αμυντικούς ωστόσο λίγα λεπτά αργότερα ήρθε η στιγμή που τον σημάδεψε για όλον τον υπόλοιπο αγώνα. Η απώλεια του πέναλτυ τον έριξε ψυχολογικά και του έδωσε το δικαίωμα να γίνει ο μοιραίος του ματς καθώς ενεργούσε συνέχεια δίχως καθαρό μυαλό κάτι το οποίο φάνηκε στις δύο απίστευτες ευκαιρίες που σπατάλησε, ιδιαίτερα στην τελευταία κατά την οποία είχε όλο το χρόνο και το χώρο να κοντρολάρει την μπάλα και να την αναπαύσει στα δίχτυα με ένα ψύχραιμο πλασέ, δικαιολογώντας τη θέση του μέσα στο γήπεδο. Κάθε άλλο παρά αυτό έπραξε ο Λουκάς καθώς έδρασε σαν να παίζει πρώτη φορά ως σέντερ φορ και σούταρε με τη μία στέλνοντας την μπάλα να χαθεί πάνω από το οριζόντιο δοκάρι.
Είναι ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον Παναιγειρατικό από το 2005 και συνεχίζεται όπως φαίνεται και σήμερα. ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟΥ ΣΕΝΤΕΡ ΦΟΡ ΚΑΙ ΔΕΙΝΟΥ ΣΚΟΡΕΡ!!! Όταν ο Φίλιππος Κρεκούκιας επιβιβαζόταν στις φρεγάτες για να ξεκινήσει τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις και ο Δημήτρης Κατσουρίνης κουνούσε μαντίλι στον Δημοτικό, οι άνθρωποι του ΑΟΠ δεν κατόρθωσαν να βρουν κάποια αξιόπιστη λύση στην επίθεση για αρκετά χρόνια. Ο Γιώργος Κατσούρης λίγο έμεινε στην ομάδα ενώ ο Μάριος Μάντζος είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του πράγμα το οποίο τον έφερε σε άλλη θέση και όχι σε αυτή του σέντερ φορ. Σήμερα ο Παναιγειρατικός βασίζεται στον Λουκά Λαζαρίδη ο οποίος δυστυχώς δε δείχνει την απαιτούμενη ωριμότητα στο παιχνίδι του και στον Φίλιππο Κρεκούκια ο οποίος ταλαιπωρήθηκε από τον τραυματισμό του. Ο Μάριος είναι πλέον αριστερό εξτρέμ ενώ ο Δημήτρης Κατσουρίνης δεν είναι πια αξιόπιστος και απλά βάζει τα τελευταία παράσημα στη στολή του. Κατά την κρίση μου, ο Φίλιππος Κρεκούκιας είναι η μόνη ελπίδα τον μελανόλευκων να επιστρέψουν στα πολλά γκολ ενεργητικό.
Το Σαββατιάτικο παιχνίδι δε χωρά τακτική ανάλυση διότι η τακτική χρησιμοποιείται για να κερδίσεις κάποιον, αλλά αυτός ο... κάποιος πρέπει πρώτα από όλα να υπάρχει! Το Σάββατο ο Παναιγειρατικός δεν είχε αντίπαλο μέσα στο γήπεδο, έτσι δεν υπάρχει τακτική. Συνεπώς, ούτε τακτική ανάλυση! Ο ΑΟΠ έβαλε μόνος τα χέρια του κι έβγαλε τα μάτια του. Το ματς τελείωσε! Ισοπαλία κι ένας βαθμός! Το αφήνουμε πίσω και κοιτάζουμε μπροστά και στο ματς - ντέρμπυ με τον Πανφραπεδαϊκό. Ο Παναιγειρατικός διανύει περίοδο φόρμας. Έχει πιάσει πολύ καλή απόδοση σε όλα τα παιχνίδια πλην του δεύτερου κι αυτό αφήνει περιθώρια στον αέρα αισιοδοξίας να πνεύσει στα πρόσωπα των παικτών. Το γκολ-λύτρωση του Ντοά στο τέλος ήταν κάτι που έκανε τους ποδοσφαιριστές της "Μαύρης Αρμάδας" να μη φύγουν με σκυμμένο το κεφάλι από τον Ρέντη και γι' αυτό ο κόσμος δε θα πρέπει να ανησυχεί όσων αφορά το ηθικό της ομάδας. Το ματς με τους "φραπέδες" είναι πολύ μεγάλο και μια νίκη θα θεωρείται τεράστια. Ψηλά το κεφάλι και... "delete" στο πρόσφατο παρελθόν...
